Vita è Avvinturi di u Cavaglieri di Mirvella

Publié le par Foru Corsu


Capitulu XI

Epilogu


Ostia… Sta volta ùn m’ani micca mancatu… T’aghju un rochju chì m’entri in u fundali è chì mi strippa di parti in parti. A pusizioni hè pocu cunfurtèvuli, bisogna à ricunnòsciala… T’aghju u fritu, a notti hè calata, ma ùn pensu micca ch’idda sighi par quissa… T’aghju a siti, dinò, vurriu bia un pocu d’acqua, ma pensu chì nimu hà da cuddà fin’à quì pà pòrghjami un bichjeri d’acqua frisca… Un ùltimu bichjeri d’acqua frisca… Criditi ch’e’ mi lagni ? Manc’appena o banda di strampalati… Aaah…. Ùn duvariu micca dì a parolla « strampalati »… Mi faci mali quand’e’ ridu…

Indu’ so ? Ah iè… U Monti Bughju… Quantu n’aghju passatu quì ! M’ani ficcu ‘ssu rochju è abbandunatu quì… Socu vinutu menu… Ùn socu micca quantu tempu. Avaraghju da riescia à vultà u capu ? Iè… A ‘ddi facciu, pianamenti è bè. Ancu assà ch’iddi m’ani tassiddatu pà u biddicu… Culà hè Dolmansuetu, u ricunnoscu… In gattivu statu… Ùn credu mancu chì di finiscia cù un palu in culu l’avissi frasturnatu tantu, à Dolmansuetu… Hè mortu com’iddu hà campatu… Aah… Aah… Ci vo’ ch’e’ mi fermi di tarrucà… Ni sentu… Quissu culà nemmancu ùn soffri più, u Cacciador’ di Denta… L’ani cacciatu a tuntia ancu ad iddu… Ùn era micca gattivu u magu, solu si piddaia pà un culpadori, è vulia fà tutti i mistieri à tempu… È quì, u me sbiru cussì fidu, u Pastori bonifazincu… Badda, badda o Pasturè, da l’altu di u to frasconu… Ah ! Ah ! Ah !

È tù, cara Veneziana, quantu po’ ti tiniu caru… I to cosci sempri uspitalieri… A to bucca ardita… Da quì possu veda ‘ssa muca tirrìbuli annant’à a to spadda... Iscia, una cruci ! Ma tù dinò, bella dea paiana, avali hai finitu di livà... Ah ! Ah ! Micca tuttu hà fattu ! Quantu ni dicu tuntii !... Ùn sapiu micca ch’era cussì còmicu di mora… È quissu culà, dinò, mortu è bè, crechju in tuttu… Ùn avarà più bisognu di u magu pà i so rabbii di denti, u Capitanu Ghjuvan’ Filici… U CAPITANU ???... Civa ! Ma chì ci futti quì u Capitanu, cù u so palu in u domu ? Ùn era micca cussì a stodia… In più hè iddu chì m’hà inviatu quì… Ah… Aghju capitu, hè un’ illusioni, ghjustu nanzi di mora, un diliriu… U vurriu veda quì, u vurriu tantu veda quì ch’e’ finiscu par vèdalu… Bah… Ùn ci hè mali à fassi piaceri ghjustu nanzi di… mora.

Eccu. Ùn sentu più nudda. Avali mi vicu da fora. Cascu lebbiu com’è unu straccion’ di nivi. T’aghju i peda chì toccani a tarra. U Cavaglieri hè appiccatu culà in sù, a lingua chì pendi di fora, balordu in a morti, è ghje’ socu quì, à u pe’ di ‘ssu pilastru. Ùn ci capiscu più nudda. Ma qual’ socu à a fini ? Socu eu Mirvella ! Socu eu Diotaiuti ! È socu surtitu da u me corpu. T’aghju i mani bianchi è luminosi, guasgi trasparenti, nò, trasparenti da veru, vicu à traversu à i me mani.

Ma, chì hè ? Vicu u Capitanu chì fala da u so palu. Micca u Capitanu da veru chì u Capitanu ferma siccu culà in sù annant’à a so spalascia, ma, comu dì… l’umbra bianca è trasparenti di u Capitanu… Avali si hè postu anch’iddu à u pe’ di u so palu. Rimetti un pocu d’òrdini in a so camisgia, si ripiazza bè u so largu capeddu di navigatori, si pittina cù i dita. È veni versu mè ! S’avvicina !

− Hummm… Cavaglieri… Gattiva ghjurnata ùn hè ?
− Ma… Capitanu ?! Seti vo ?! Da veru ?
− Vi vurriu dì di carri è d’ossa, ma credu chì u pacchettu di carri hè firmatu appiccatu à ‘ssu palu, quì subra…
− Capitanu, semu morti, hè quissa ?
− Si diciaria, caru Cavaglieri. O allora hè un’ imprissioni chì s’avvicina da a morti… Ma infini, vistu u quartu d’ora ch’emu passatu, pensu bè chì no siamu lecchi par bè.
− Ùn capiscu nudda. Puri parlemu, vi vicu.
− Cavaglieri… Credu chì no semu duvintatu dui fandonia.
− Sangu ‘ll’ostia !
− À qual’ a diti ! Ma bò, ci hè peghju. Pudariamu essa… più nudda ! Quì o mancu pudemu chjachjarà, tuccacci a mani…

Emu fattu pà tuccacci a mani, ma i nosci mani s’incruciaiani è… s’attravirsaiani ! Ci semu fighjulati stumacati, cù un’ aria di sfida, è aghju fattu par metta un cazzottu à u Capitanu, ma nienti, u me pugnu attravirsaia u fantàsimu è ùn avia nisciun’ effettu. U Capitanu hà fattu iddu dinò pà strangulammi, ma i so mani stringhjiani in u biotu. Emu cambiatu di piazza, ci semu ancu passati drintu l’uni è l’altru, ùn sintiamu nudda, è nisciuna risitenza.

− Innò o Capità… Ùn ci pudemu micca tuccà. Piccatu ! V’avariu bè pistu u muru ghjà chì no c’eramu !
− Aiò ! Aiò ! Calmètivi. Si trova ch’à a fini semu in a stessa galera.
− Iè… D’altrondi ùn ci capiscu tant’affari à quissa, a situazioni. Quandu socu vinutu menu ùn c’erati micca, annant’à un palu, è quandu mi socu svighjatu v’aghju vistu, agunizendu com’è un infideli… Aghju crettu à un diliriu…
− È puri ùn sunnieti micca. Socu bè quì in traccia di parlà cù u vosciu fandoniu, dannatu quant’è vo… È passatu anch’eu à u ‘ssu suppliziu senza nomu ! È dì ch’e’ mi lagnaia pà a mìnima crisa di miròighi…
− Capitanu, mi duveti quantunca una spiicazioni.
− Mmmh… Certu. Capiscu chì quissa ùn la v’aspittaiati micca. Ghje’ nemmancu v’aghju da dì.

U Capitanu si hè missu à pusà tranquillu annantu à un cantonu carcu à murzu, hà cacciatu una pippa di scopa è l’hà accesa. Paria suddisfattu di pudè fumà ancu in l’altru mondu. Po’ hà stuppatu un longu filu di saliva bruna, fendu stranamenti un tafonu in tarra. M’hà fighjulatu più chè stunatu da ‘ssu fattu, ochji sciuppati, po’ s’hè dicisu à risponda à a me sùpplica.

− Avali vi spiecu. Cù tutti ‘ssi stodii ch’e’ sintiu, ch’ùn si parlaia chè di culu è di futtiti, è cù tutti ‘ssi donni chì piinghjiani in ghjiru à mè, è ch’erani trubulati, è chì ci vulia à ricunfurtà… Comu dì ? È bè eru in pocu infiaratu. Ci voli à dì chì ghje’ dinò t’aghju l’umori un pocu caldi, videti, sariu un pocu di u stilu à lacammi andà, di i volti… Infini, fà chì ti fà, mentri chì vo cumminciaiati tutti à siccà da nantu à i vosci pala, mi so purtatu à Donna Francesca pà ribraddìsciala, è passendu aghju dittu dinò à Elvira di tènaci cumpagnia, è po’ c’era dinò ‘ssa donna ch’avia tistimuniatu contru à u magu, dindu ch’iddu suminaia u fasgiolu in i chjècculi di i morti, si chjamaia Titticcia, quidda… Allora cù ‘ssi trè donni, aghju fattu u ghjaddu com’è sempri, è l’aghju cunvinti di suvitammi.
− È ?
− È, caru amicu, ci semu trovi tutt’è trè in a famosa càmara di i trè strii…
− Vo cù Elvira, Francesca è ‘ssa Titticcia ! O lu bruttu, a sapiu chì vo n’erati dinò !
− Diti bè, Cavaglieri ! Ùn possu luttà contr’à a me natura ! Allora emu attaccatu un pidda para di quiddi ! Una bracciuta disurdinata ch’ùn vi possu mancu discriva ! Un pedi quì… Un bracciu culà… Una pùppula da quinci ! Infini : u paradisu !!! Tamanta furia ch’iddi t’aviani ‘ssi trè poltri ! Ùn mi detini mancu tempu pà rispirà. È vi possu dì chì da i più ghjòvani à a più vechja ùn si ni lacaiani micca cuntà… Scatinati ‘dd’erani !
− Ma, Capitanu, l’affari ùn hà micca finitu com’iddu duvia… ùn hè ?
− Eccu. Seti un veru induvinu, capiti tuttu è riflittiti à middi à l’ora, o Cavagliè ! Mentri ch’e’ m’imbaruffaiu cù i trè divinità, a sapeti ciò ch’hè successa ? M’ani coltu ! Iè, com’è un purcastru in u lacciu m’ani coltu ! D’un colpu sentu a porta chì s’apri, è qual’hè chì mi susprendi ? ‘Ssu mattaghjatu allucitatu d’EiuStessu, u preti inquisitori !
− Mmmh ! Gattivu affari… Ùn pardona micca quissu…
− A pudeti dì… Aghju fattu prestu à passà in prucessu. Ancu assà socu galanti omu, socu riisciutu à fà creda chì i trè disgraziati s’erani lacati siducia, è l’ani lintati, ma u me tintu coghju, iddu, ùn l’aghju micca pussutu salvà…
− Cripatura ! O Capità… Vi pudariu lagnà, ma ùn voddu. Figurètivi chè pà fatti vosci, stasera un rochju aspru è appinzatu mi fù intrudutu in l’uchjitu. Di sapè chì a stessa cosa v’hè successa è forsa l’ùltimu ricunfortu chì mi ferma.
− Iè. Credu ch’e’ vi capischi. Umbah ! È avali di tutta manera, chì pudemu più fà ? Soca era u nosciu distinu cussì…

Semu firmati cussì un tempu eternu, è eternu quant’è à mè hè bè a parolla. Eramu ugnunu persi in i nosci riflissioni, po’ ricumminciamu à divizià una stunda, o un sèculu, è ci spartiamu a pippa di scopa, è ci intarrugaiamu, è ci liticaiamu, po’ quantunca appaciaiamu, è vultaiani i rimpròvari, po’ à a fin’ di i tempa, forsa ch’eramu duvintati amici.

Quandu ci semu dicisi à arrizzacci par mova da quì, i schèlatri di i supplificati erani duvintati pùlvara, è i pala mirzati si n’erani sdrutti anch’iddi, è u ventu avia sparguddatu ciò chì firmaia di ‘ssa pula.

È avali, i me beddi, chì vi possu cuntà dinò ? Divvi chì ‘ssa stodia hè finita ? Ma ùn saria micca vera, Mirvella è Ghjuvan’Filici si ni sò morti, certu, ma pà un fandoniu a stodia ùn hè mai finita. Spiritemu un ghjornu quì, strighemu un altru culà, a notti bughja ci porta à infantimà i ghjuvanetti, è u ventu friscu ci faci urulà à l’intrata di i cimiteria. Sì vo tindinti l’arichji, sì vo asculteti bè, sì vo ci criditi una cria, sì vo apriti u cori, si pudarà chì a l’occasioni vo sèntati a noscia boci, è chì vo spàrtati tandu l’eternità di stu sonniu.



Fini

Publié dans Prosa

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commenter cet article