Vita è Avvinturi di u Cavaglieri di Mirvella

Publié le par Foru Corsu

Capìtulu X

Prucessu è suppliziu di u Cavaglieri

Socu Monsignori EiuStessu, Vescu di Sant’Urestu, prelatu accantu à u Papa Piu II, anzianamenti inquisitori di u Regnu di Corsica, cunsiglieri di a so Maistà u Generali Paoli, à i tempi filici di a Santa Libartà di a noscia nazioni. Ùn duvariu micca scriva annant’à i fatti successi in a pievi di Mirvella trà l’anni di Cristu 1754 è 1757, à u momentu di u mal’ guvernu infamanti d’un certu Cavaglieri. Duvaria lacà ‘ssi malfatti cascà in ubliu, di manera à ùn imbrutta micca u nomu di a noscia Patria disgraziata, dighjà tantu straziata da i guerri è i cunquisti crudeli. Ma postu chì oramai i fatti sò in parti cunnisciuti, è chì certi manuscritti indegni ani circulatu malgradu l’intarditti succissivi di i diffarenti putenzi chì ani siguitatu l’andani di Paoli, mi devu di ristabilì i cunclusioni di st’affaracci cussì pèssimi, è mi tocca à lavà cù a prisenti dimarchja è cù l’intera verità l’onori di u guvernu naziunali è di u nosciu cleru cussì santu è cussì ghjustu è schjariatu.

Ùn vultaraghju micca annant’à i fatti chì sò ghjà stati mintuvati da altri mani di scrittori, ùn vultaraghju micca annant’à i ghjuvannari, i baccanali, i cummerci infami cù u malignu, ùn vultaraghju micca annant’à i pràtichi di sudumia, è nemmancu annant’à l’abbusi di liccaturi difesi, ùn intraraghju più in u ditagliu di i partiti fini, di i sciappiteri di paffi, di l’intrumissioni d’ughjetti scabrosi, di i suchjeri ingurdi, di i liccheri famiti, di i palpuleri frenètichi, di i strufineri infiarati, di l’accarizzeri pazzi, di i guderi malsani, di i sgrachjeri vulcànichi, si n’hè parlatu abbastanza, è abbastanza sò stati prununciati quì i parolli malmindosi di cazzu, o di minchju, di vìscaru è di zera, di pattanechja o di susina, di potta è di piulata di u Signori (è quì mi segnu !), abbastanza si sò intesi dipoi u principiu di ‘ssa stodia i vucàbili di sgrachju zippu, di pèrula infusa, d’uchjitu sfundatu o di pùppuli pretti, di cuddi pieni o di raspii trasaltati… Mi cuntintaraghju dunca d’evucà i fatti successi à parta da u momentu chì u Capitanu Ghjuvan’ Filici intristi pà u balconu, sfiatatu, in a càmara di i trè strii, è ch’iddu mi palisò l’òpara stessa di u Diàvuli, à tempu à i noma di tutti l’erètici chì s’erani liati à Satanassu è chì a dulci Elvira – una santa – ci avia pirmissu di smascarà.

A prima cosa chì no fecimu quidda mani fù di scappà à a lestra da ‘ssa càmara dund’ì no eramu prighjuneri. Ùn aghju mancu u curaghju d’imaginà ciò chì ci saria successu sì no avissimu durmitu sinu à u ghjornu in cunfidenza, abbandunendu u nosciu distinu à l’òspitu infirnali chì ci avia agrundatu.
Ma i fatti, dunca, è solu i fatti…
Carchi à discrizioni, muvistimu versu i staddi è scitestimu i mercenarii prussiani è i miliziani chì ci aviani accumpagnatu. I missimu à capu di a vilania chì rignaia in quissa pievi, po’ spartistimu i duveri d’ugnunu.
U prima à essa intarpillatu, nudu in cristu nant’una branda cù un pastori bonifazincu chì pinciulaia sirenu è innamuratu à u so cantu, fù u valettu Dolmansuetu. Quattru Prussiani forti com’è tora liestini i dui amanti cù una funi bedda strinta, è i furdani ùn ebbini mancu u rottu di rivultassi faccia à a minaccia di i bainetti arruttati di a ghjustizia di a noscia santa inquisizioni.

Fù dopu à i miliziani Erbaghju è Serra, sustinuti d’altri mercenarii, in a me propia cumpagnia è cummandati da u Capitanu Ghjuvan’Filici, ad avè l’onori d’entra in a tana bughja di u mostru è di pruceda à a so arristazioni. Quandu ci vidisti, u Cavaglieri ùn ebbi mancu un gestu di suspresa, ùn feci nudda pà ribraddissi… Solu si cuntintò di sfidacci cù unu sgardu sputritu è un surrisu di maccaronu. Po’ partisti in una spezia di scaccanata impussissita chì ci feci trimulà sinu à u fundu di l’estru. L’uparazioni pirmissi dinò di libarà a tinta Donna Francesca, liata è uffesa da u dimoniu sudumitu. U Cavaglieri, pistu com’è a sola è mezu acciaccatu da i biacculati di i suldata, fù lampatu cussì prestu à righjunghja in una càrciara i so còmplici innumàbili Dolmansuetu è Ghjuvan’ Federicu. Socu à u dispiaceri di cuntà chì, mentri a so libarazioni, Donna Francesca ebbi à pata a manata mal’ piazzata di u milizianu Serra. Dopu ch’e’ avissi fattu un raportu in ditagliu di st’uparazioni, u dittu Serra fù passatu à a rota in piazza pùblica calchì mesi dopu.

Infini l’ùltimi ad essa arristati funi u falsu preti Marcu Maria, culpadori di u so statu, cacciador’ di denta à i so ori, è a curtigiana Veneziana Cinarchesa, micca più nocenti chè quissa, ma chì cumparisti à u cuntrariu una vera ghjàcara pisata, chì s’era liata à u mazzeru pà una rilazioni carnali vargugnosa di piaceri è di lussura. U coppiu licinziosu campaia scantatu in una sàpara in piena furesta. Hè culà chì u milizianu Cirlinu, cù l’ùltimi tedeschi chì firmaiani, l’arraghjunò senza nisciuna crianza. Liati à dui pàrtichi com’è dui prisutta, i malasciamè funi strascinati sin’à u casteddu di Mirvella pà ritruvà a stessa cèddula chè l’altri malfattori.

U prucessò siguitò prestu, in piazza di Mirvella, è cù unu stolu d’accusatori vinuti da tutti i campagni di a pievi. I prighjuneri erani liati faccia à mè, è i supranaiu da una tribuna eretta apposta pà l’occasioni.
A prima à passà fù a tinta Francesca. Era talmenti imprissiunata è sempri frasturnata da i momenti crudeli ch’idda avia vissutu chì u Capitanu a sustinia dilicatu.
− Oimè !.. O lu bruttu ! (musciaia à Mirvella)… Mi feci manghjà i liccaturi avvilinati… Suttu à l’effettu di i droghi, mi lacheti andà à certi cosi brutti…
A disgraziata partia à pienghja, è ùn c’era manera di ricunfurtalla. Infini i carezzi di u Capitanu l’amasgiulaiani è pudia ripiddà :
− Dopu… Dopu so duvintata a so serva… a so schiava… Mi n’hà fattu quant’è Cuchjinu !!! Appicchètilu puri stu dimoniu !!!
A riazzioni di u Cavaglieri fù di i più sfacciati, guasgi ch’iddu firmessi a so òpara patètica : surtisti a lingua di manera schifizzosa è, calendu u capu à modu vulgari, lacheti scappà unu sppprrrrtttt chì stantarò l’assistenza !
Passò dopu a bella capraghja chì arrispundia à u nomu d’Elvira. Paria tutta una sirena di l’Udissea.
− Quissu quì… Dolmansuetu… Era in a cappedda cù l’imbasciadori ch’era drugatu anch’iddu… Aghju intesu i so brioni… Paria ch’iddu si facia inziffà da ùn so chì…
Dolmansuetu calaia u capu è fighjulaia a punta di i so scarpi. Paria una vera lumaca.
A ghjuvanetta indittò à Marcu Maria, accusò torra :
− Iddu : hè mazzeru !!! Scambiaiani cù u Cavaglieri ! Erani dui cumpagni di balestra chì spartiani a robba ! È una volta dinò m’hà fattu mali quandu m’hà cacciatu una careghja !
L’assistenza burbuddò pà fà senta a so cumpassioni.
− SILENZIU !!! SILENZIU !!! Dissi eu, più parchì mi piacia di fà com’è l’aviu letta in calchì libru chè par ch’idda s’impunia da veru. SILENZIU O FACCIU SBIUTÀ A SALA !!!
Bò, ùn era micca una sala ma m’era scappata cussì.
Dopu sfiletini tutti i paisani, carchi à ira è disprezzu pà l’accusati, vinditteri com’iddu ùn hè pussìbuli. À chì accusaia à Dolmansuetu d’avè svargugnatu u fiddolu pastori, à chì rimpruvaraia à Ghjuvan’ Federicu d’avelli arrubbatu i sacchi di farina… Unu pratindia ancu d’avè vistu à Veneziana cavalcà nuda suttu à a Luna… Un’ altra pratindia d’avè vistu à Marcu Maria chì suminaia u fasgiolu in una caparaccia d’un mortu…
Ma i trè quarta di l’accusi purtaiani annant’à u Cavaglieri.
S’inviniani ch’avia tumbu u ziu, Antonu u Mustacciutu, è ch’era statu u boia stessu di a so tinta mamma, a brava Lucrezia… Avia ristabilitu u drittu di prima notti è imprignatu a mità di i ghjuvanetti di u locu, era peghju chè Ursalamanu… Nun cuntentu di viulintà i donni è i ziteddi, avia furzatu ancu u bistiamu… Avia avvilinatu i puzza è fattu caghjà u latti par via di a so sola prisenza… Era u Diàvuli stessu !!! « A morti !!! » briunaia l’assistenza… « A morti !!! » cunfirmaia u ghjuratu di i miliziani… « A morti !!! » diciani dinò i Prussiani andeti à sapè parchì…

Ghjeu, Monsignori EiuStessu, aghju prununciatu a sintenza siguenti contru à u Cavaglieri di Mirvella è i so còmplici infirnali u valettu Dolmansuetu, u cacciador’ di denta Marcu Maria, u pastori cantanti Ghjuvan’ Federicu, a cagna imburrita Veneziana Cinarchesa, u 7 di maghju di u 1757 : « Tù, Cavaglieri Diotaiuti di Mirvella, in virtù di i puteri trasmissi à mè da a noscia Santa Ghjesia Catòlica è da u Guvernu Naziunali di u nosciu Amàbili Generali, ti ricunnoscu culpèvuli di strigaria, sudumia, umicidiu è paricidiu, licenza di tutti l’usi è svieri d’ugni crianza ; tù, Dolmansuetu u valettu, ti cundannu pà pederastia è cumplicità d’umicidiu, strigaria è vilania, è in più a to tistaccia ùn mi riveni micca ; tù, Ghjuvan’ Federicu, se statu unu sbiru domu è suttimissu, u to cummerciu cù u Malignu hè pruvatu, culpèvuli !.. ; tù, Marcu Maria u magu, se culpèvuli di licenza assuluta è di vèndita di prudotta illìciti com’è droghi pà i liccaturi è altri purcarii, se dinò culpèvuli di u falsu eserciziu di i prufissioni di preti è di cacciador’ di denta, passarè à a quistioni prima di suppurtà u to suppliziu finali ; tù, Veneziana Cinarchesa, se culpèvuli di puttanismu è di cumplicità d’arasia, sarè signata à u farru russu prima di succomba…

… In cunsiquenza, a sintenza pà i crìmini cummissi hè… a morti !!! È a morti in i peni patenti di a suffrenza a più strema !!! U PALU !!!

U PALU PÀ U CAVAGLIERI DI MIRVELLA !!!

U PALU PÀ VENEZIANA CINARCHESA !!!

U PALU PÀ U VALETTU DOLMANSUETU !!!

U PALU PÀ U PASTORI BONIFAZINCU !!!

U PALU PÀ MARCU MARIA U CACCIADOR’ DI DENTA !!!

U PALU !!! »

A sera stessa, suttu à i pitrati di u pòpulu minutu infini libaratu, u curteghju di i cundannati, liati com’è becchi, cuddò à pedi sin’à u Monti Bughju. Era stata dicisa di pruceda à l’esecuzioni annant’à i lochi stessi di a peghju infamia di ‘ssa banda erètica.
À l’abrucata i corpa inziffati da i pala funi drizzati da i mercenarii è piantati in tarra à a vista di tutti. Marcu Maria fù scartulatu trà quattru cavadda prima di cuddà annant’à u so pilastru, com’è privista. Donna Cinarchesa fù mucata à u farru russu prima di succomba : una cruci cristiana annant’à a spadda dritta…
Par chì a so agunia fussi più longa, fù dicisa chì a punta chì marturiaia u Cavaglieri ùn li risurtissi micca pà a bucca, è fù dunca ziffu da u fundali à u biddicu…
À u momentu chì a so impalera cumminciò, u Cavaglieri lacò scappà un’ ùltima volta una risa pazza…

HIHIHIHIHIHIHIHIHIHIHIHIHIHI !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Quandu ‘ssu stridu spavintosu intrunò l’aria, tutti i campagnoli, è i miliziani, si signetini à tempu… Calcosa li dicia, una spezia d’induvinera strana, chì a stodia ùn era ancu à còmpiasi…

Publié dans Prosa

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commenter cet article