Vita è Avvinturi di u Cavaglieri di Mirvella

Publié le par Foru Corsu


Capitulu VIII

Un Cavaglieri beddu stranu

Ripiddemu a mani, o cari, chì unu scroccu di rinoma s’hè pirmissu d’inframèttasi in quissu racontu…
S’iddi sò affaccati i raprisintanti di Paoli à Mirvella ? Altru ch’iddi sò affaccati ! Una banda di canagli senza fedi ch’ùn vi dicu nudda. L’aghju intesi una notti chì pichjaiani à l’usciu. Mi so arrizzatu, tranquillu, cù u barittonu pà dorma sempri in capu, aghju apartu, ed eccu ch’e’ mi vicu ‘ssa ciorma di suldata impauriti appiuppiulati in a corti.
Certu, mi dissignaiu in umbra chinesa in u curridori, certu t’aviu a me tencia abituali di fiulanciu famitu, certu i me ochja erani arrussiti di sangu, ma quantunca mi dumandaiu qual’iddi erani ‘ssi viaghjadori, è parchì erani cussì tirrificati. Avariani vistu à Draculà ch’ùn saria stata peghju, merè !
− Iè ?... ch’aghju dumandatu.
Unu spezia di marinaru, chì facia u capu di ‘ssa rèffica, s’hè avvicinatu, è hà cumminciatu à ghjargaghjulà di manera vargugnosa, tradindu a so tinsioni è a cridenza ch’iddu duvia avè d’adrizzassi direttamenti à u Malignu :
− Ca… Caca… Cavaglieri di Mimimi… ?
− Mirvella, sì… Iddu stessu.
− Ah ?!... Allora vi prisentu à EiuStessu…
Ùn capiu micca, à principiu, parchì mi dicia ‘ss’affari tuttu muscendu un franciscanu piattu daretu à un muru di mercenarii, è ch’ùn paria tantu di vulessi metta à davanti. Ma u navigatori ripresi :
− Hum… Voddu dì chì st’omu quì, cù a so suttana, hè l’inquisitori in capu di u Regnu, è si chjama EiuStessu… Ghje’ socu u Capitanu Ghjuvan’ Filici, capu di ‘ssa missioni ufficiali…
− Mmm ?... Capitanu diti ?... È avali i vestini da buccanieri i capitani di a Truppa Pagata ? Vicu chì l’ecunumia di u Regnu si ni và di mali in peghju…
U Capitanu mi fighjulaia stupitu, senza sapè chì risponda à a rinfacciata, ma à u culmu di a so cunfusioni mi rivensini i me duveri d’òspitu, è u feci entra in a Turri cù u preti, mentri chì Dolmansuetu, chì s’era arrizzatu frattempu, dirighjia a banda di frusteri versu i staddi, ch’iddi si truvessini una strapunta di padda pà arripusà i so salmi.
Ghjunti in a sala maestra, feci serva un ripastu à ‘ssi dui rumpistacca è li tensi cumpagnia, incuriusitu quantunca da u sensu di a so missioni cussì ufficiali.
− Allora o sgiò Curà, chì ci veni à fà, a voscia santa inquisizioni, in una pievi cussì savia chè quissa di Mirvella ?
− Ghjustappuntu… Cavaglieri… risposi u pritacciu, ci inchiitemu di sapè ciò chì si passa ind’è vo… Un imbasciadori di a so Signuria Paoli, u sgiò Mattei…
L’inquisitori ùn ebbi u tempu di finiscia a so frasa ch’una barabagna di lubbi si missi à urulà à a morti in u luntanu.
− I sintiti ? dissi eu. Sò i ziteddi di a notti… Chjamani…
I dui raprisintanti di u Statu, sbiancati, si ni staghjiani zitti, strinti l’unu contr’à l’altru. L’avariu pussuti senta tardaviddà talmenti ch’iddi si cacaiani à dossu. Tuttu circhendu di tenda l’arichji, u preti taddaia una bistecca trimulendu. Ma a so attinzioni ‘sendu presa in tuttu da i trosta inchiitanti chì a notti l’arricaia, u tintu feci un falsu muvimentu è si taddò un ditu cù a so cultedda.
− Ma chì sò ? Lubbi ? In Corsica ???... Aaaihhh !!! Mi so muzzu un ditu !!!
M’avvicineti da u preti com’è un fùlminu è li presi a so mani ferta.
− Chiteti ! O sgiò Preti… Eccu una bella firita !
È mi missi à suchjà a firita com’è un vampiru. U sangu caldu m’invadia i labbra, suchjaiu di più in più forti, à u culmu di l’eccittazioni.
U disgraziatu sciolsi a strinta spavichjatu com’è una fiminidda. Ebbi com’è unu spàsimu chì u purtò in daretu, luntanu da mè.
− Ma… Ma… Si pidda pà Draculà da veru quistu !!! Lintètimi Cavaglieri !
Ùn mi pudisti impidì di lacà sorghja una pìccula risa sardònica : « Hihihihihi… ! » Fù u Capitanu, appena ricuttitu, à rimetta un pocu d’òrdini in ‘ssu ciambugliu tuntinu.
− Aiò ! Aiò ! Hè tardi è semu tutti faticati… Muscètici i nosci appartamenti o Cavagliè, è dumani riparlaremu di i furmalità chì ci portani quì !
Chjameti è Dolmansuetu cumparsi, surtindu da daretu à un tindinu dund’iddu s’era impustatu dipoi una mez’ora.
− Caru, purteti i nosci cumpagni à a càmara di i trè strii, ch’iddi s’arriposini com’ì la sughjirisci stu bravu ufficiali. In tempu è ora ci faremu a chjachjarata chì i nosci invitati sò disidarosi di parsegua pà a so alta missioni.
− A… A ca… A càmara di i trè strii ??? balbuttò u preti di più in più imprissiunatu.
− Ma infini o sgiò Preti ! Ùn v’eti micca da lacà intimurì da i vechji supirstizioni tonti di ‘ssi campagni pùzzichi ! rumbiccò u marinaru.
È i dui pultroni andoni finalmenti à chjinassi. In quant’è à mè, mentri ch’iddu partia à accumpagnà i nosci òspiti, fighjuleti à Dolmansuetu, intarrugatori. U me valettu cussì fidu si vultò un ètimu è, pà a prima volta, mi lacheti traveda com’è un’ uncia d’inchiitùdina.
Ùn feci casu.
Tranquillizatu da u fattu chì i raprisintanti di l’òrdini erani mossi à chjùdasi in i so appartamenti – certamenti ancu cù una stanga inchjudata – mi dirighjisti versu a me propia càmara.
Bucheti a porta è m’avvicineti da u lettu, una làmpara in manu.
Po’ mi caleti versu a me preda, liata pà i mani à u capu di u lettu, a bucca intravata da un bicùgnulu com’è un caprettu. Mi fighjulaia spasimata, cù certi ochja chì pariani infribbati da u telu.
− Mmm… Cara Francesca. Vicu chì vo m’aspittaiati… Vi dumandeti chì aghju pussutu invintà di novu pà i vosci divirtimenti… Hè Hè Hè. Ghjustappuntu mi diciu chì ‘ssu candeli arruttatu, quì, ci faria prò…

Publié dans Prosa

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commenter cet article