Vita è Avvinturi di u Cavaglieri di Mirvella

Publié le par Foru Corsu

Capìtulu VII

Ghjurnali d’un viaghju à Mirvella, stratti


20 di ghjinnaghju, l’annu di Cristu 1757. Semu mossi da Corti dipoi deci ghjorna. Sò cun mecu quìndici Prussiani di a truppa pagata è dinò quattru miliziani incaricati di a sicurità di u nosciu santu inquisitori Preti EiuStessu. I miliziani t’ani par nomu rispittivu Erbaghju, Balaninu, Serra è Cirlinu. Quant’è à mè si credini astuti cù i so cugnoma ch’ùn volini dì nudda, o allora pensani chì nimu capisciarà ch’iddi evocani cussì di manera bughja calchì paisacciu da dund’iddi tirani i so orìgini. Di tutta manera mi n’infuttu ùn li parlu micca. Passani u so tempu à impaghjillà cù a so patata in bucca è mi rumpini l’arichji da mani à sera cù i so canti bàrbari. Mi dumandu sì ghje’ ùn prafiriscu micca a cumpagnia di i bosci.
Ci hè nivi dapartuttu, u celi hè bassu è u zapponu grevu – nò ridu. Ma hè vera ch’ùn riiscimu ad àpraci un passaghju nantu à i stradi di muntagna chè dopu à middi difficultà. I cavaddi è i muli sò stanchi, l’abitanti di i pievi di l’internu pochi accuglienti. Di i volti ùn capimu mancu u so dialettu è semu ubligati di fà traducia da Preti EiuStessu, ch’hè u solu sapienti di a spidizioni, ma tandu pirdimu l’ori è l’ori à aspittà chì l’inquisitori avissi finitu di divizià cù tutti i campagnoli bestii di i ràdichi anziani di u so parlatu misareddu.

22 di ghjinnaghju, l’annu di Cristu 1757. Ùn la so ciò chì no futtimu in u Niolu. Ghje’ pinsaiu com’è un connu chì Mirvella era piuttostu versu u meziornu, ma bò… Di tutta manera t’emu u tempu, u Generali hà parlatu d’una missioni longa. L’avvinta in u Niolu ci avarà o mancu pirmissu di veda un Dahut. Iè, vicinu à Sidossi…


28 di ghjinnaghju, l’anu di u Cristu 1757. U mari. N’emu prufittatu pà lavà i nosci panni chì sò carchi à chjacchenu. Oghji u cavaddu d’Erbaghju hà inculatu a mula d’un Prussianu. U tintu Prussianu ùn hà avutu chè u tempu di briunà « achtung !!! » chì a so mula era ghjà meza pregna. I miliziani erani morti ‘lla risa, ma i Prussiani tiraiani un musu longu cussì. L’ambienti hè grevu frà mezu à a truppa dipoi st’incidenti. Preti EiuStessu hà pricuratu di ghjudicà u cavaddu pà strigaria, ma Erbaghju hà riisciutu à dimustrà chì infatti a mula era una lofia. Infini nò, micca una vera lofia. Hè una mula, ma à tempu hè una lofia. Ma, nò… a so chì a lofia hè a fèmina di... Huuu !!! Capisci chì voli !

14 di frivaghju 1757 (n’aghju una tichja di scriva sempri l’annu di Cristu). Avali sariamu in u Tàravu, o calcosa cussì. L’aienti dicini « eddu » è « bapu », aghju ancu intesu un « è bò »… In tutti casi hè più d’un mesi ch’emu attaccatu ‘ssu viaghju. Mi dumandu sì no ùn semu micca persi.

25 frivaghju 1757. Mentri chì no passaiamu in un violu scabrosu in muntagna, dui muli ani sculisciatu è si sò purtati cun iddi in u vangaronu u tintu Balaninu. Mentri ch’iddu cascaia in u biotu, hà avutu u tempu di briunà un’ ùltima volta, di manera spavintosa com’è i neri in certi filmi culuniali : « Wwwwwaaaarrrrggggggwwwww !!!!!! ». Nihil novo sub sole, dissi Preti EiuStessu fendu u segnu ‘lla cruci, è mentri chì no li dumandaiamu chì era u raportu, spiicò : « nisciunu, vengu di lèghjalu è t’aviu bisognu d’una citazioni latina pà a passata prisenti… ». « Aah…» risposimu dubbitosi.

8 marzu. A fami. Emu manghjatu l’ùltima mula. Cirlinu hà avutu hà chì fà cù i Prussiani chì u vidiani com’è un aceddu è u si vuliani rustuccià. U disgraziatu ùn sapia più indù mèttasi, curria è briunaia ch’ùn era micca iddu l’Omu Puddastru ma ùn c’era nienti à fà. Ci hè vulsutu chì Preti EiuStessu minacessi di scumunicazioni sti Retri senza fedi parch’iddi piantessini infini. Ma u tintu Cirlinu hè passatu bè à vicinu.

Aprili. Ci ani attaccatu una banda d’òmini salvàtichi vistuti di piloni o di peddi d’ursi o calcosa cussì. Ùn vi dicu micca a paura ch’emu avutu ! Ancu assà ‘ssi baulli ùn cunnoscini micca l’armi à focu, chì sì di nò ci avariani compiu ! Emu riiscitu à chjappanni unu, di ‘ssi sioni, è liatu com’è un beccu emu circu di fallu parlà. Ma ùn sapia balbuttà chè « Tittic ! Tittic ! » è quandu l’emu intarrugatu annantu à u so paesu d’òrigini u balordu ùn sapia chè risponda : « Rapal ! Rapal ! » N’emu cunclusu ch’era u nomu di a so tribù, è chì Tittic era forsa u so diu – o a so dea – à qualissu adrizzaia i so ùltimi prigàntuli. À a fini emu manghjatu u prighjuneri.

U 3. Oghji emu passatu una foci alta è scunnisciuta. A notti cumminciaia à calà è u celi era carcu à nìvuli chì piattaiani una Luna inchiitanti. Quandu varcaiamu pà entra in ‘ssa nuvella pruvincia, una barabagna di lubbi si missi à urulà in i muntagni. À for’ è à misura chì no avanzaiamu in a pievi, truvaiamu paesi bioti è casi abbandunati. I porti erani spalancati è ancu i chjosa pariani disartati. U bistiamu curria à l’abbandonu in i campagni, mentri chì l’aria era impuzzicata d’unu stizzu di morti chì ci feci pinsà sùbitu à calchì pesta. Presi da una ingoscia niedda, avanzaiamu passu passu nantu à unu spezia di traghjettu tuttu cavazzatu è stringhjiamu i ranga. In una pianizzola bughja, vidistimu trè schèllatri chì si balanciaiani in un rimori siccu d’ossa rutti è di ventu chì frisciaia in i conchi di i chjècculi, capistimu chì i schèllatri erani appiccati à un branconu dipoi un tempu eternu. Quandu ci avvicinestimu, una banda di corba schirzosi presi u so bolu pà pèrdasi in l’èteru minaccenti. Tandu, l’umbra d’una turri d’un antru tempu si dissignò annantu à a Luna piena. I corba buloni sin’à a turri è si postini annant’à i rampali, sintineddi malmindosi d’un mondu di telu supiriori. Eramu tutti stantarati di paura, è ‘ssa turri davanti à no, annantu à u so biccu, paria di sorta di colpu da u sprufundu. « Mirvella… » dissi Preti Stessu, « ci semu ghjunti… ».

Publié dans Prosa

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commenter cet article